Niet alleen

Vandaag gewandeld van Zubiri naar Pamplona. Er stond 21 km op het programma. Vanmorgen veel regen. Ik kreeg van Hanne uit Noorwegen een poncho, die over mijn rugzak gaat zodat die ook is beschermd tegen de regen. Je krijgt wat je nodig hebt zeggen ze... De weg voert langs hoge smalle paden door bos, met soms een prachtige doorkijk op de Spaanse voor-Pyreneen, soms op de snelweg naar Pamplona. De wandelstok komt hier goed van pas. In Zuriain neem ik afscheid van mijn Scandinavische camino-vrouwen. Mijn tempo ligt hoger vandaag en met mijn kamferspiritus en 'gehwol' op mijn voeten voel ik me top en ben ik trots op mijn voeten die dit allemaal zo goed doorstaan. Ik ben dankbaar voor de gesprekken en de humor die ik met anderen deel. We will meet again zeggen we dan.
Nadeel van alleen gaan is het eten savonds. Niet echt gezellig, maar dat is dan weer wel goed voor de lijn. Sommigen vragen of ik niet te alleen ben. Overdag voel ik me niet alleen. Zoals het volk Israël in de woestijn altijd een wolk voor of achter zich had, zo is dat bij mij met mensen op de Camino. Je ziet of hoort altijd wel anderen voor of achter je. Dat voelt veilig.
Ja (Chantal) er is veel tijd voor bezinning. Mooie gedachte vandaag die ik las van Henri Nouwen: vertrouwen is de weg naar innerlijke volwassenheid. Ga er maar aan staan... Het vertrouwen dat je genoeg in huis hebt om om te gaan met wat er op je pad gebeurt... Er valt nog veel te leren op de camino.

Dank voor jullie lieve reacties.
Liefs van mij.